Изложба на фотографии посветена на Игор Исаковски; 16 декември 2016 година, Јавна соба, Скопје.
Совршен поет
Изложбата под наслов „Совршен поет“ не е класична изложба на фотографии која треба да ни го прикаже светогледот на фотографот, моментите од неговиот живот и опкружување кои тој успеал да ги чкрапне со окото на својот фото-апарат. Тринаесетте фотографии изложени овде се фотографско исчитување на еден поетски опус сублимиран во единаесет песни. Затоа и оваа изложба е фотографско-поетски дијалог меѓу фото-апаратот на Сашо Димоски и перото на Игор Исаковски, простор во кој сликата се среќава со зборот, простор во кој тие се допираат и се тријат едно од друго, па од овие допири и триења излегуваат нови – и сликата и зборот.
Со внимателното заслушување и загледување во овој дијалог, може да се заклучи дека неговата тема-водилка не е насловот на изложбата – „совршен поет“, синтагма иронизирана и со песната која завршува токму со овој стих („Додека мочав во домашниот тоалет“), и со фотографијата на искршената тоалетна шолја оставена на јавно место и потоната во длабока сенка. Суштинските прашања кои двајцава автори ги отвораат се во жолтиот камион обраснат со трева и во стиховите на песната „Повторно си сам на барикадите, Јан Палах“, во резигнираноста на осаменичкиот заклучок кој обајцата го споделуваат, а Игор го стегнува во стиховите: „нè има / сè помалку. вакви будали / кои веруваат и дишат вистина“. Оваа осаменост е онаа на авторот кој отсекогаш и единствено го живеел своето дело поттикнат од минливоста, но речиси за инает на смртта, истовремено препознавајќи ја и поминувајќи покрај неа, како жената со дете в раце на триесет години старата фотографија до песната „На гробиштата“.
Оваа творечка осама трепери во црно-белата меланхоличност на фотографиите на Сашо и песните на Игор. Таа е сеприсутна – де во блиската мирнотија на сликите (гробовите до песната „Јас не знам кој од нас двајца е пожив“), де во далечното зимско сонце некаде на четвртиот план на фотографијата до кусата песна „Не мириса на зима“. Мртвата птица, расчекореното куче, пеглањето, мочањето, пишувањето, со сето ова обајцата го констатираат и го нотираат светот околу себе, а сепак се одделуваат од неговите (за нив најчесто толку инспиративни) баналности. „Плачеме спокојно / заради плачот во нас / а не заради насловните страници“ – вели Игор, додека Сашо со нежна сина го нијансира неговиот единствен портрет на оваа изложба, а со црвенкаво-кафена дождот, денеска, дождот кој врне „врз градот како врз циркуски шатор“…
Елизабета Баковска
***
Photo exhibition dedicated to Igor Isakovski; 16 December 2016, Public Room, Skopje
A Perfect Poet
The exhibition entitled “A Perfect Poet” is not a traditional photo exhibition which should show us the way the photographer sees the world, the moments of his life and surrounding which he managed to snap with his camera’s eye. The thirteen photographs exhibited here are a photographic reading of a poetic work sublimed into eleven poems. Therefore, this exhibition is a photographic-poetic dialogue between Saso Dimoski’s camera and Igor Isakovski’s pen, a space in which the image meets the word, space in which they touch each other and rub against each other, coming out new from these touches and frictions – both the image and the word.
By carefully listening and looking into this dialogue, one can conclude that its main theme is not the title of the exhibition – “a perfect poet”, a syntagm ironized both by the poem ending with this verse (“As I Peed in My Home Toilet”) and the photo of the broken toilet seat left at a public place, under a deep shadow. The essential questions that these two authors open are in the yellow truck overgrown with grass and the verses of the poem “You Are Alone at the Barricades Again, Jan Palace”, in the resignation of the loner’s conclusion that they both share, and Igor squeezes into these verses: “there are / less and less of us, fools / who believe and breathe truth”. This loneliness is the one of the author who has always and only lived his work stimulated by the transitory, but almost to spite death, recognizing it and passing by it at the same time, just as the woman holding a child in her arms at the thirty year old photo by the poem “At the Graveyard”.
This creative loneliness twinkles in the black and white melancholy of Saso’s photos and Igor’s poems. It is omnipresent – once in the close tranquillity of the images (graves next to the poem “I Don’t Know Which One of Us Is More Alive”), once in the distant winter sun somewhere in the fourth field of the photograph next to the poem “It Doesn’t Smell Like Winter”. The dead bird, the dog with his legs wide open, ironing, pissing, writing, with all of this both of them have the world around them seen and noted, and yet they distance themselves from its (for them often so inspirational) banalities. “We cry calmly / because of crying in ourselves / and not because of cover pages” – says Igor, while Saso nuances his only portrait at this exhibition gentle blue, and uses reddish-brown for the rain, today, the rain that falls “on the city like on a circus tent…”
Elizabeta Bakovska
ПИСМО ОД ИСТАНБУЛ
22 јуни 2010, Бујук-ада
малку пишувам,
малку пијам.
морето ми удира во стапалата.
во далечината гледам –
треперат светлата на градот
се ниша градот како
малечок брод
преку терасата мокра од бурата
зад мене поминуваат чистачките.
бурата беше одамна. попладнево.
морето во бранови јури кон брегот.
како река што надоаѓа. да поплави.
а само во стапалата ми удира.
малку пишувам. сосем малку.
***
ПОВТОРНО СИ САМ НА БАРИКАДИТЕ,
ЈАН ПАЛАХ
девојки кои самите себе
се подведуваат: естрада,
поп музика, божемна хистерија.
индуцирана идиотштина,
евтини замени. нè има
сè помалку. вакви будали
кои веруваат и дишат вистина.
нè залажаа дека барикадите ни се
пред мониторите. дека поновите,
со нафта намирисани пролети,
се исти како оние пролети во ’68
кога некои похрабри се фрлаа
врз тенкови и полни пркос
се самозапалуваа. Јан Палах,
некои уште те памтат. затоа,
можеби, сè помалку ни дозволуваат
да пушиме, да си играме со оган.
веројатно знаат: нема да го помочаме
креветот, туку ќе им се измочаме
врз лицемерноста, врз нивните
божем вечни „трајни вредности“
кои значат само огради и трла
и логори и комори од кои ниеден
од нас нема да излезе; не само
почист, туку воопшто. ќе нè
исцедат до последниот грам
чистота, ќе нè нагмечат во своите
прецизни преси: колку маст и колку
срж има во еден човек, ослободен
од вода и здив? верувај ми, и тоа
го измериле. душа = 7 гр. колку
пепел од една цигара. колку само
напнување за ебани 7 грама… те
памтат, уште, Јан Палах. те памтат
ко да си имал душа од 7 тона.
затоа, смислуваат сè посилни преси.
мелници за умот од кои излегуваат
совршено тапи и теледиригирани
креатури. поопасни од зомби.
30.06.2013 02:10
***
НА ГРОБИШТАТА
бавно зачекорувам
низ гробиштата
во потрага по моето име
пред мене се крева пареа
од свежо напластени гробови
меѓу патеки обраснати со плевел
бавно го барам моето име
низ темните гробишта
надевајќи се дека нема да.
одам низ алеите и мислам на својата вина:
пак сонував што не смеам, пак што не смеам –
слики кои и од потсвеста ќе морам да ги збришам.
тивко како смрт чекорам низ гробиштата.
***
ЈАС НЕ ЗНАМ КОЈ ОД НАС ДВАЈЦА Е ПОЖИВ
напишав песна за татко ми
и после им ја праќав на фриковите
кои останаа онлајн и сркаа бајти
напишав песна за него и за неговото
повеќенаменско ноже, за мирисот
што кожата од телото на ножот
ја задржала, да ми мириса на него
се растажија фриковите
се распекмезија милите мои
а јас ги убедував: татко ми
цела вечер се кикоти со мене
весело се смееме и пиеме
како кога ќе се сретнеме
после долго време
додека нè гледа, човек не знае
кој од нас двајцата е пожив
01.11.2007 03:55
***
СИТЕ ЌЕ УМРЕМЕ
епитаф(?)
ова е сликата што ја имам за себе:
брод кој отпловува, теснец низ кој
ветрот пее. ова е таа слика: капка
врз врв од прст, капка полна сол.
се гледам во неколку збора
во неколку слогови се гледам.
погребан сум овде, ведар и спокоен,
брод тргнат кон немерливото,
будалеста мисла која во ѕвездите небесни
ги лови на душата содружниците. капка
сол сум, суштината на моето постоење
е чиста и безусловна љубов. капка сум
поголема од својата смисла, тивка
трага и кауција за еден поет.
02.09.2013, 23:11
***
не мириса на зима
плачеме спокојно
заради плачот во нас
а не заради насловните страници
(манифест за моите браќа и сестри)
***
ПАК ЛИ?
(вечна утеха)
пак ќе се тепам
со ќелавиците со златни синџири
на воловските вратови
кои слушаат засмрдена турбо бука
и редовно наоѓаат жртва за своите
набилдани шупливи мадиња
тие ќе мислат дека ме победиле
додека гледаат како крвавам врз асфалтот
јас ќе знам дека вистината е моја
додека си ги бандажирам дланките
за да можам да пишувам
21.05.2007 23:40
***
ИСТЕКУВАЊЕ
со едно лесно движење на дланката,
ја прекинувам музиката. Достоинствено
како диригент, тргнувам кон тоалетот.
ништо ново не ме чека таму, само моите
мисли. не можам да ги сопрам мислите
додека мочам, па тоа ти е. небаре двете
глави ми се поврзани со сноп електрони.
блескава низа. пред некој ден, ми рекоа
дека многу суптилно сум пеглал. Пред
многу години еден поет ме тераше
да ги исфрлам сите частици и сврзници
од стиховите. од моите. него не сум го видел
веќе десетина години. и не знам никого кој знае
каде е. и не знам, навистина, дали добро пеглам.
зачекорувам кон кујната, небаре на палуба
од бурен брод. пак си ги знам координатите.
во оваа моја дома, би можел и слеп
да се движам. како низ путина полна
светлина. како додека мочам. и силно посакувам
да престанам да мислам. само нека истечам.
***
ДОДЕКА МОЧАВ ВО ДОМАШНИОТ ТОАЛЕТ
си мислев:
напиши 3-4 добри песни
за следниве 2-3 години.
не ти треба повеќе.
ама, имај добри преведувачи.
на фестивалите
сите ќе те сакаат.
пиеш само џус,
не пушиш
и умерено јадеш.
немаш авантури со жени.
а ни со мажи.
совршен поет.
28.03.2009 00:41
***
ДОЖД, ДЕНЕСКА
и денеска некој славеше роденден
и денеска некој беше погребан
денеска: бракови, убиства, бакнежи и колежи.
денеска. утре пак. вчера бше исто. денеска:
дожд врз моите самотни дланки. дожд врз градот
како врз циркуски шатор. дожд врз сите нас.
дожд врз нас. љубов. дожд врз сите повици
за враќање. дожд низ светлината што
ја грабаме алчно и со широко отворени
усти. дожд од ситни капки, дожд низ ветар.
врне врз поповите со фискални каси. врне
врз кловновските маски, врз свечените
тоалети, грозните накити. дожд, денеска.
врз камените вистини и врз ситните лаги.
денеска: твојот мирис во секоја пора.
не се прашувам како си се вовлекла. ни кога
ќе заминеш. добро е додека врне, добро е
додека си тука. денеска. додека врне.
***
Секое преземање на фотографии од блогот без претходен договор со авторот подлежи на Законот за авторски права.
Any use of photographs from the blog without prior consent of the author is subject to copyright regulations.
© Сашо Димоски/Sašo Dimoski
sašo dimoski 