Не зборувај ми за разумен компромис.
Јас одамна ги закопав секирите,
ги измив сите воени бои од лицето,
и испушив сè што ми ставија в рака.
Ми ги истребија вошките,
ми ги поправија забите,
и ми ги покрија голите бутови со
нивните еднобојни ќебиња.
Ја научија жена ми да става крпи
меѓу нозете, па кога ја снема
мисковината на топлата внатрешна крв,
и од мене истече желбата по неа.
Со денови седев сам во ќошот од вигвамот,
се обидував да не мислам на татко ми,
откако му ги собраа коските
што се сушеа по дрвјата и ги закопаа в земја.
Не зборувај ми за разумен компромис.
Јас од нив зедов сè што можев –
огнената вода што ми ги изгоре градиве,
јазикот што сега ми го зборуваат децата,
оградава со која ме одделија од преријата.
И веќе никому не можам ништо да му дадам.
Елизабета Баковска, „Варварите сè уште пишуваат поезија“, Скопје 2015, самиздат, библиофилско издание
Секое преземање на фотографии од блогот без претходен договор со авторот подлежи на Законот за авторски права.
Any use of photographs from the blog without prior consent of the author is subject to copyright regulations.
© Сашо Димоски/Sašo Dimoski
sašo dimoski 